अर्जुनप्रसाद मैनाली

विश्व रक्तदाता, न्यूयोर्क

क्यानेडियन नेपालीहरुमा अझ धेरैलाई रक्तदान गर्न हौसला होस् भन्ने हेतुले म जुन २०,२०१७ मा टोरोन्टो, क्यानाडा गएँ । त्यसदिन सदा झैं बिहान काममा जाने समयभन्दा करिब १५ मिनेट अगाडि नै घरबाट निस्किएँ । श्रीमतीलाई आज म रक्तदान गर्ने सोचमाछु, पुरै दिन ब्यस्त हुन्छु होला भनें । तर काममा नगई ल-ग्वार्डिया एयरपोर्ट, न्यूयोर्क तिर लागेँ । एयरपोर्ट कै पार्किङ् लटमा कार पार्किङगरेर हवाइजहाज चढ्ने सोचले ड्राइभ गर्दै गएँ ।
साधारणतया घरबाट एयरपोर्ट पुग्न करिब आधा घण्टा लाग्छ । फ्लाइट समय ७:३०बजे थियो । करिब १० मिनेट ड्राइभ गरेपछि ठुलो ट्राफिक जाममा फसें । त्यो बाटो जाम भएपछी अर्को बाटोमा एक्जिट गरेँ । त्यहाँ पनित्यस्तै जाम रहेछ । अब समयमा एयर्रपोर्ट नपुग्ने भएँ भन्ने लाग्यो । मेरो मुटुको ढुक ढुकी बढ्यो । निधारबाट पसिना आयो । गला गरुङ्गोभयो । अब हवाइजहाज उढ्न ५० मिनेट मात्र बाँकी थियो । एकमनले एयरपोर्ट नजाउ क्यार ! होस्, फर्किन्छु भन्ने लाग्यो फेरी अर्कोमनले, यहाँसम्म त आइपुगियो, अझै अगाडि बढौं न त भन्ने भयो ।

अली पर पुगेपछी ट्राफिक राम्रोसँग सुचारु भयो । एयरपोर्ट पुग्दा प्लेन उड्न ४० मिनेट मात्र बाँकी थियो । एयरपोर्टमा कन्स्ट्रक्सनको कामभई रहेको थियो । तिनिहरुको ट्रकले अन्य सवारी साधनहरुलाई अवरोध पुर्याइ रहेको थियो । एयर्पोर्टको डिपार्चर गर्ने रोडमा मेरो कारट्यक्सिहरु बिचमा फस्यो । ब्लड प्रेसर बढेर शरीरको नसा नसामा दौडिरहेको प्रष्टै महसुस भयो । कार त्यही बाटमा छोडेर एयरपोर्ट भित्रजाउ जस्तो भयो । केही गरी पुलिसबाट टिकट पाए, कार टो भए वा अदालती झमेला वा जरिवाना आए ब्यहोरौंला भन्ने भयो । बल्लबल्ल एयरपोर्टको रोडमा पुगेँ । कार पार्किङ् गर्ने ठाउँ काही भेटिन । एयरपोर्टको छेउमा एउटा रातो कार रहेछ । मेरो कार त्यही पार्क गरीसरासर एयरपोर्ट भित्र गएँ । बोर्डिङ पासको लागि एअर क्यानाडाको काउन्टरमा गएँ । कर्मचारीले मलाई अन्तराष्ट्रिय उडानको लागि १घण्टा अगाडि नै आइपुग्नु पर्ने भन्दै फर्काए । मेरो अनुहार अध्यारो भयो । फर्केर ढोकानेर पुगेपछी अघिल्लो दिन एयरलायन्सबाटरिमाइन्ड ईमेल आएको सम्झें । ईमेलचेक गरेँ । धन्न मैले बोडिङ चेक इनमा क्लिक गरेको रहेछु । मेरो बोडिङ पास त्यही नै रहेछ । अबउढान समय २८ मिनेटमात्रै बाँकी थियो । दौडिदै सेक्युरिटी र इमिग्रेसन गएँ । करीब १० जना जति यात्रुको लाइन थियो । उनीहरुलाईउछिन्दै आई एम सरीभन्दै सबैभन्दा अगाडि उभिएँ । इमिग्रेशन अफिसरले पछाडि बस्न ईशारा गरे । मेरो फ्लाईट छुट्न लाग्यो, जानदिनुहोस् भनें । उनिहरुले बोर्डिङ पास हेर्दै भ्याउनु हुन्छ भनेपछि ढुक्क भएँ । 

त्यहाँको काम सकेपछी दौडिदै उडान ढोकामा पुगेँ । उडानको लागि २० मिनेट बाँकी थियो । लाइन लामो भएको कारणले मेरो फ्लाइटछुटेन । लामो सास फेरें । नजिकैको क्याफेबाट १ लिटर चिसो पानी किनेर १५ मिनेटमै पुरै पिएँ । यात्रुले प्लेन भरिएको थियो । सबभन्दापछाडि तिर दुई जना महिलाको बिचमा मेरो सिट रहेछ । सिटमा बसेको मात्रै थिएँ, पिसाब लागिहाल्यो । छेउकिले बाटो छोडि दिइन ।ब्लडप्रेसर अझै सामान्य भई सकेको थिएन । करीब डेढ घण्टाको उडानमा सात आठ चोटी ट्वाइलेट  जानु परेकोले छेउकी महिला धेरैरिसाइन् ।  

मैले उनलाई सिट साटौ भनेको थिएँ । उनले मानिनन् । उनीले एकदमै झर्को मानेको महसुस थियो । क्यानाडामा प्लेन ल्याण्ड गरेपछि”थ्याङ्क यु फर योर हेल्प”  भनें । उनले कुनै प्रतिकृया दिईनन् । 

अमेरिकनको लागि छुट्टै लाइन भएको ठाउँमा म पनि थपिएँ । इमिग्रेसन अफिसरले किन क्यानाडा आउनु भएको ? सोधे । मैले रक्तदानगर्न आएको हु भनें । उनले फेरी त्यही प्रश्न गरिन । मेरो उत्तर पनि उही नै थियो । अफिसरले मलाई बाहिर जान दिइनन् । अलिपर तीन-चार जना अफिसर बसेको ठाउँमा जान भनिन् । उनीहरुले  पनि त्यही प्रश्न गरे । मेरो उत्तर पनि उही नै थियो । मेरो भर्खरै प्रकाशित भएकोकिताब ‘द गिफ्ट अफ लाइफ’ पनि साथ मै थियो । किताबमा भएको नक्सामा मैले विश्वब्यापी रुपमा रक्तदान अभियान चलाएकोदेखाउँदै त्यसै सन्दर्भमा क्यानडामा आएको हुँ भनेपछि प्रवेश अनुमती दिए । 

दुई वटा रेल चढेर ब्लड बैन्कमा ठ्याक्कै ११ बजे पुगेँ । मेरो एप्वाइन्टमेन्ट पनि त्यतिखेर नै थियो । आफ्नो हाजिर जनाएँ । स्वास्थ्य  परिक्षण गर्दा ब्लड प्रेसर हाइ नै देखियो । प्रेशर एकछिन पछी फेरीचेक गरौंला बरु लौह तत्व, तापक्रम आदी चेक गरौ भनें । अघिल्लोपटकको रक्तदानबारे कुरा गर्दै थिएँ । नर्सले एकछिन नबोल्नु त, प्रेशर हेरौं भने । डाइसिस्टोलिक ठ्याक्कै १०० मा झरेको रहेछ ।रक्तदान गर्न पाएँ । सार्है खुशी लाग्यो । त्यसदिन क्यानडामा मेरो तेश्रो पटक रक्तदान थियो । यसरी ठुलो दु:ख गरेर आफ्नो शरीरकोअमुल्य रगतले  अरुको जीवन बचाउन प्रयास गर्न पाउँदा खुसी भएँ । 

यसरी आफ्नो योजना सम्पन्न गरी त्यसैदिन साँझ ४:१५ बजे न्यूयोर्क फर्कें । एअरपोर्ट बाहिर मेरो कार थिएन । ड्युटिमा रहेकासुरक्षाकर्मीलाई उजुरी गरेँ । शायद कार ट्वो भयो होला भन्दै सम्भाब्य ठाउको ठेगाना दिए । करिब ५ मिनेटको बस चढेर तोकिएकोस्थानमा ओर्लिएँ । पार्किङ लटमा कार देखेपछि धेरै आनन्द आयो । नोटिस बोर्डमा लेखिएको फोनमा संपर्क गरेपछी १ घण्टामा सहयोगीआए । बिहान हतारमा कारबाट निस्क दाचाबी त्यही छोडेछु । धन्न कार चोरी भएनछ । 

घरबाट श्रीमतीले फोन गर्दै कामबाट आउन आज किन ढिला गरेको, छिटो आउनु भनिन । घर फर्किदा पनि बिहानको जस्तै ट्राफिक जामथियो । बिहान हवाइजहाज छुट्ला भन्ने चिन्ता थियो । बेलुका घर पुग्न ढिलो हुने भयो भनेर चिन्ता थपियो । घर पुग्नै लाग्दा श्रीमतीलेफेरी फोन गर्दै ‘बेकरीमा वर्थ डे केक अर्डर गरेको छु, लिएर आउनु’ भनिन् । करिब ६ बजे केक सहित घर पुगेँ । वर्थ डे मनाउन घरमा केहीपाहुनाहरु पनि उपस्थित हुनु भएको रहेछ । सबै जनाले हासिखुशी गर्दै रात्रीभोज गर्यौ । त्यसदिन मेरो जन्मदिन थियो । सबैलाईशुभकामनाको लागि धन्यवाद दिएँ ।