सरोज सिग्देल, अमेरिका



निरन्तर नयाँ किर्तिमान बनाउँदै आएको शेयर बजारमा नेपाल राष्ट्र बैंकले एक जनाले तीन तथा बैंक तथा वित्तीय संस्थाबाट शेयर धितो राखेर शेयरमा नै लगानी गर्न १२ करोड भन्दा बढी ऋण लिन नपाउने व्यवस्था मौद्रिक नीतिमा गरेपछि अहिले लगानीकर्ताहरु दोधारको अवस्थामा छन् l केही साता अगाडि भाद्र ९ गते बुधबार नेप्से सूचक ३१९८.१९ बिन्दुलाई चुम्दै नयाँ कृतिमान बनाएको थियो भने लगानि कर्ताहरूको उच्च मनोबल र उत्साहित हुँदा कारोबार रकम २१ अर्ब ३१ करोड रुपैयाँभन्दा माथि पुगेको थियो जुन रकमले कीर्तिमानी कारोबार रकम २१ अर्ब ५३ करोड रुपैयाँ लागि पछ्याइ रहेको थियो । बुलिस बजारमा कीर्तिमान कायम गर्नु स्वभाविक नै हो तर बजार एकोहोरो हिसाबले बढ्दै जानु भन्दा केही करेक्सनहरु हुँदैअघि बढ्ने बढ्ने क्रम सुरक्षित र स्थायी हुने हुनाले करेक्सनको अनुमान गरिएको थियो। कारोबार रकमका साथै नेप्से परिसुचकमा आएको निरन्तर वृद्धिका कारण अबको शेयर बजार कुन तरिकाले अगाडि बढ्ला र आफुले कस्तो रणनीति अवलम्बन गर्ने भन्ने विषयमा योजनाहरु बनाइरहेका थिए । यसैबीच नेपाल राष्ट्र बैंकको मौद्रिक नीति आयो र बजार ठूलो करेक्सनमा गयो l केही समय अगाडि मात्रै नेपाल धितोपत्र बोर्डले पनि जोखिमपूर्ण लगानि भन्दै ५१ कम्पनीहरूको नाम सार्वजनिक पश्चातको करेक्सनबाट नयाँ कृतिमान बनाउने क्रममा सचेत लगानीकर्ताहरुले आफ्नो मुनाफा सुरक्षित गरिसकेकाले करेक्सनको प्रतिक्षामा पनि थिए l तत्पश्चात बजारमा निकै उतार चढाव आउँदा एकै दिनमा १०० अङ्कसम्म बढ्ने अथवा घट्ने अवस्था पनि सृजना भयो र बजारको दिशाप्रति प्रश्नवाचक चिन्ह सुरु हुन थाल्यो । राष्ट्र बैँकले पनि अहिले लगानीयोग्य रकम (तरलता) को अभावका कारण ब्याजदर बढ्न सक्ने सम्भावना व्यक्त गरे सँगै बजारमा डेड क्याट बाउन्स भएकै त हैन भने चिन्ता चिन्ता पनि व्यक्त गर्न थालिएको छ l



राष्ट्र बैंकले मूल्य बृद्धि, आर्थिक बृद्धि, लगानीयोग्य रकम (तरलता)को स्थितिलगायत हेरेर नै आर्थिक वर्षको मौद्रिक नीति ल्याउने गर्दछ l कतिपय जलविद्युत कम्पनी र विकास बैंकहरुको शेयर त १५० देखि २०० प्रतिशतसम्म बढेको थियो l सन् २०१२ देखि २०१६ को बजारलाई हेर्ने हो भने तीन महिनामा २० प्रतिशत सम्मको करेक्सन भएको हुनाले अहिले बजारमा आत्तिहाल्नु पर्ने अवस्था छैन l पछिल्लो १ वर्ष देखि १० प्रतिशत सम्मको पनि ‘करेक्सन’ नदेखिएको र करेक्सन भए पनि ‘रिकोभर’ छिटो छिटो भइहाल्ने कारणले अत्याधिक हौसिएका लगानीकर्ताहरुले २-३ महिनामा नै कमाउँछु भन्नका लागि बजारमा लगानि गर्दा सोच्नु पर्ने बेला आएको छ । अबको समय शेयर बजारमा छोटो समयको लागि लगानी गर्नु केही जोखिम (रिक्स) हो कि भन्ने पाठ पनि सिकाएको छ।



राष्ट्र बैंकले सीमित व्यक्तिको हातबाट ४० लाखभन्दा धेरै लगानीकर्ताको हातमा पुर्याउन लिएको सकारात्मक कदम हो जसले बजारमा स्थायित्व ल्याउनमा मद्दत गर्दछ l यदि तपाई लामो समयका लागि लगानि गर्ने हो भने त त्यसका लागि चिन्ता गर्नु पर्ने अवस्था छैन किनकि हामी ‘बुल’ मार्केट मै छौं। करेक्सनको फाइदा लिँदै ‘हाइ बिट स्टक’ बाट ‘लो बिट स्टक’ मा सिफ्ट गर्ने सबैभन्दा उपयुक्त समय हो । बुल बजारमा कम्पनीहरुको शेयर मूल्य उच्च विन्दुमा रहने हुनाले आम लगानीकर्ताले सकेसम्म मजबुत वित्तीय सूचकहरु भएका, लाभांश क्षमता राम्रो भएको, विगतको नाफा, भविष्यमा व्यापार विस्तारको सम्भावना अनि सञ्चालक र व्यवस्थापन पक्षलाई समेत ख्याल गर्दै अघि बढ्नुपर्ने हुन्छ अझै इपीएस, पीई, नेटवर्थ, रिजर्भ जस्ता महत्वपूर्ण सूचकहरु पनि हेर्ने गर्नुपर्छ ।



अब बजारले खरिदको मौका दिँदैछ तसर्थ बजारमा लगानी सुरक्षा, शेयरको सस्तो भाउ र औसत प्रतिफलको हिसाब गर्दा बाणिज्य बैंकहरुको सेयरमा लगानि अहिले सबैभन्दा सुरक्षित देखिएको छ । पर्याप्त लगानि, जोखिम ब्यवस्थापनको बन्दोबस्ति, राष्ट्र बैंकको कडा नियमन, संस्थागत सुशासन, बलियो जगेडा कोष जस्ता सूचकहरु हेर्र्दा अहिले बाणिज्य बैंकको सेयरमा लगानि गर्नु उपयुक्त छ ।



बैंक तथा बित्तिय समूह लगानीका फाइदाहरु : १) कम मूल्य भएकाले धेरै शेयर कित्ता किन्न सकिन्छ । २) बैंकहरुले गरेका प्रगतिको कारणले लाभको प्रतिशत बढ्दै जानसक्छ । ३) बाणिज्य बैंकहरूले मर्ज वा एक्विजिशनमा गर्दा राम्रो स्वाप अनुपात पाउँदा नसोचको फाईदा पाउन । ४) औसत १८० दिने मूल्य अनुसार धेरै कर्जा (७० प्रतिशतसम्म) प्राप्त हुन्छ । ५) बजारमा गिरावट आयो भने पनि ठूलो अन्तरले मूल्य झरेर बैंकबाट माार्जिन कल आउने संभावना कम हुन्छ सकिन्छ । ६) बैंकबाट लिएको कर्जाको ब्याज तिर्ने रकम सेयर वापत प्राप्त हुने लाभांशले नै धान्न सक्दछ । ७) वाणिज्य बैंकमा शेयरहरु खेलाडीको खेलाडीको सूचीमा नपर्ने हुँदा पम्प एण्ड डम्पको जोखिम कम रहन्छ । ८) समस्याको संकेत देखिएमा राष्ट्र बैंकले व्यवस्थापनआफ्नो जिम्मामा लिने गर्दछ । ९) तुलनात्मक रुपमा सफल र लामो इतिहास भएको क्षेत्र हो । १०) गत वर्षको लाभांस पनि सुरक्षित गर्ने अवसर हो l



शेयरबजार गतिशील रहने हुँदा सधै एकै खालको अवस्था रहदैन, अहिले सेयरको मूल्य तिब्र गतिमा उतारचढाव भइरहेकोले जोखिम ब्यवस्थापन र नाफा सुरक्षित गर्न चुक्यो भने हात्ती आयो हात्ती आयो फुस्सा होला । शेयर बजारमा शेयरको मूल्य कुन बेलासम्म बढ्छ र घट्न थाल्छ भन्ने कुरा कुनै पूर्वानुमान गर्न सकिन्न। त्यो अनिश्चियको भूमरीमा फस्नु भन्दा पहिले नै आफु निस्केर सुरक्षित कम्पनीमा लगानी सार्ने नै सफल लगानिकर्ता हो । अहिले बजारबाट ठूलो रकम बाहिर निस्कने संभावना देखिदैछ एउटा क्षेत्रको कम्पनीबाट अर्को क्षेत्रको कम्पनीमा लगानि घुमिरहेको यही चक्रमा नै लगानीकर्ताले सुझबुझ पूर्ण लगानि गर्नुपर्छ । क्युमुलेटिभ एडी लाइन हिजोभन्दा ६ जुन र ५ सेप्टेम्बर, २०२१ को -३७२ को लेभलभन्दा माथि रहेको छ। क्युमुलेटिभ एडी लाइन र भोल्युमको विश्लेषण गर्दा नेप्सेले आफ्नो डाउनसाइड मोमेन्टमको संकेत गर्छ।



अन्त्यमा: सस्तो मूल्यका शेयरबाट प्रवेश गर्न चाहने र नयाँ लगानीकर्ताको प्रबेशले खराब कम्पनीहरुको सेयर मूल्य पनि उच्च रुपले बढेका छन् । जगेडा कोष रित्ता र निस्क्रिय कर्जा अनुपात उच्च भएका, ऋणात्मक नेटवर्थका कम्पनीहरुको सेयर मूल्य पनि आकासिएर गएका छन् । बजारमा हकप्रदको हल्लाले प्रभाव पार्दा खराब वित्तीय अवस्था भएका कम्पनी र पानी नै नभएको हाईड्रोहरुमा झुम्मिने क्रम बढेको हो । मैले बुझ्न नसकेको कुरा यस्ता कम्पनीहरुको शेयर धितो राखेर न बैंकबाट कर्जा लिन सकिन्छ न त लाभांशको नै आधार हुन्छ । बजार घट्यो भने सबैभन्दा पहिला र धेरै घट्ने कम्पनी पनि यिनै हुन् ? तसर्थ सोचेर विचार गरेर दीर्घकालीन फाइदा दिन सक्ने कम्पनि पछ्याउने लगानीकर्ताहरु नै लामो समयसम्म बजारमा टिकी रहन्छन् र स्थापित पनि हुन्छन् ।

कीर्तिमानी बजारमा डेड क्याट बाउन्स भएकै हो त ! अब के गर्ने ?

महान् पर्व तीज र यसको महत्व

काठमाडौं । प्रधानमन्त्री शेरबहादुर देउवाले राष्ट्रिय क्रिकेट टोलिका पूर्ब कप्तान पारस खडकालाई आगामी यात्राका लागि शुभकामना दिएका छन् । दुई दशकसम्म नेपाली क्रिकेटको बिकासमा पूर्ब कप्तान खडकाले गरेको योगदानप्रति धन्यवाद दिँदै प्रधानमन्त्री देउवाले आगामी यात्राका लागि शुभकामना दिएका हुन् । 



प्रधानमन्त्री देउवासँग भेट गर्न पारस शनिबार बालुवाटार पुगेका थिए । पारसले नेपाली क्रिकेटको बिकासका लागि प्रधानमन्त्रीको ध्यानाकर्षण समेत गराएका छन् । प्रधानमन्त्री देउवाले नेपाली क्रिकेटको बिकासका लागि हरसम्भब प्रयास गर्ने प्रतिबद्धता ब्यक्त गरेको कप्तान खडकाले जानकारी गराएका छन् । पारसले गत् साता मात्र अन्तर्राष्ट्रिय क्रिकेटबाट सन्यासको घोषणा गरेका थिए ।



 सन्यासको घोषणापछि आयोजित पत्रकार भेटघाटमा पारसले क्रिकेट बिकासका लागि आफू नेपाल क्रिकेट संघमा आउने इच्छा ब्यक्त गरेका थिए । प्रधानमन्त्री देउवाले पूर्ब कप्तान खडकालाई आगामी यात्राका लागि शुभकामना दिएका हुन् । पारससँगको भेटपछि प्रधानमन्त्री देउवाले समेत आफ्नो ट्वीटरमा भेटघाटको तस्विर सार्वजनिक गरेका छन् ।

पारसलाई प्रधानमन्त्रीले भने : धन्यवाद

समयले ल्याएको पठन पाठन विधिको विज्ञान

न्युजविकले समातेको पेरेस्त्रोइका र मदन भण्डारीले उचालेको जबज

न्यूजविकले नेपालमा किन जन्मायो मार्क्स ?

योगेश आदी, न्युयोर्क



ब्रमाण्डमा २ प्रमुख सत्य छन् । जन्म र मृत्यु । जन्ममा उत्सव र मृत्युमा शोक मनाउँछन् । आफ्नो जन्मको कुरा गरिरहन्छन् तर आफ्नो मृत्युको कुरा गर्न समेत डराउँछन् । किनकि जीवन र जीवनका सपनाहरु प्यारा हुन्छन् । जीवनमा मनले चाहेका सपनाहरु कति पुरा हुन्छन् कति अधुरै रहन्छन् । जीवनका संकल्प र सपनाका चर्चा गर्दा संसार जित्ने सपना देख्ने अलेक्जेन्डरको जीवनि मननीय लाग्छ ।



ग्रिकका राजा अलेक्जेण्डर द ग्रेटले ३२ वर्षको उमेरमा नै सर्वाधिक बलियो शैन्य शक्ति कायम गरे । चर्चा संसारभर चल्यो तर युवावस्थामा नै मृत्युवरण गरे । उनको लास गिर्जाघर लैजादैं गर्दा उनको दाहिने हत्केला कफनबाट बाहिर निस्केको थियो । देख्नेहरुले लख काटे । “मान्छेले मरेर जाँदा केही लैजादैन, अलेक्जेण्जर पनि खाली हात गए” धेरैले त्यही सोचे । किनकि तात्कालिन समयमा उनले संसारभरका राजाहरु मध्येमा ‘द ग्रेट’को उपमा समेत पाइसकेका थिए । उनका लागि असम्भव केही थिएन । यसर्थ धेरैले उस्तै सोचे । तर सबैले गलत सोचिरहेका थिए । किनकि उनीसँग सुन्दर सपनाका फहरिस्ते थियो, स्वर्णीम कल्पना थियो । आफुसँग जोडिएका सुमधुर संकल्पहरु थिए । ति सम्पूर्ण सपना, कल्पना र संकल्पहरु उनी मर्दा अधुरा नै अवस्थामा आफुसँगै लिएर मरेका थिए । जुन कहिल्यै पुरा भएन । आत्मा तृप्त थिएन । उनका अधुरा निजी संकल्पहरु उनको आफ्ना सपना थिए । अरुले पुरा गरेर उनका आत्मा कसरी तृप्त हुन सक्छ र ?



त्यसैले मान्छे मरेर जाँदा अधुरा सपनाहरु पनि सँगै लिएर जान्छन् । पुनर्जन्म, आत्मा र मृतात्माको स्वस्तिशान्तिको पूजा अर्चना गर्नेहरुले सायद अधुरा सपनाको सानिध्य गर्छन् । चन्द्रमामा वस्ति बसाउने योजनाकार वैज्ञानिक पनि घर फर्कदा बाटोमा पर्ने पुर्खाको चिहानमा ढोग्छन् । अदृष्य शक्तिमा श्रद्धा राख्छन् । नदेखिएका जीवनका पाटाहरुको महत्व कहाँ छैन ? वास्तवमा मानव जीवनमा देखिएका भन्दा नदेखिएका चिजले कालान्तरमा पछ्याइ रहदो रहेछ । मनको कुनामा सजाइएका चाहनाहरुको दैनिक चर्चा गरिदैन तर त्यही चाहनामा नै आत्माको प्यास मेट्ने ताकत हुन्छ । तसर्थ; मनको कुनामा दबिएका इच्छा र चाहना पुरा गर्ने जीवित रहँदा नै हो । अन्यथा मरेर जाँदा सबै अधुरा चाहना सँगै लिएर जानुपर्ने अवस्था आउँछ ।



मान्छेले मरेर जाँदा छाड्ने भनेको प्रयोग गरेका बस्तुहरु र दोश्रोसँग जोडिएका भावना हुन् । एकाधले यश र कृति छाडेर जान्छन् । ऋग्वेदले मृत्युपछिको मानव अस्तित्वलाई ३ भागमा बिभाजन गरेको छ; परमात्मा, आत्मा र प्रकृति । मान्छे मरेपछि ऊ पुन: प्रकृतिमा मिसिन्छ । तर आत्मा भने शक्तिको भण्डारमा रहिरहन्छन् । शक्ति भण्डारमा त्यही अधुरा चाहना नै भट्किने हो । यसर्थ; यो जीवनकालमा बनाएका साना ठुला सपनाहरु यै जीवनकालमा साकार पार्ने यत्न गरौं । पुनर्जन्ममा विश्वास गर्नेहरुका लागि अर्को जन्मका लागि नयाँ सपनाहरु तयार रहने छन् । जीवनमा मान्छेसँग अन्योन्याश्रित जोडिने उसको कर्म हो । कर्म अनुसार नै उसको भाग तयार हुन्छ । कर्म यस जन्मको भोगको लागि गरिनु पर्दछ । त्यागेर जाने त भोग गरिसकेका वस्तुहरु हुन् ।



भौतिक चिजबिजहरु ईच्छा, चाहना र सपना पुरा गर्ने साधन हुन् । साध्य मनशान्ति हो । भौतिक संसारको सास नै मन हो । नदेखिएका, नदेखाइएका चिजले नै पर्दा अगाडिका वस्तु नचाइ रहेको हुन्छ । मन गतिशिल हुन्छ । अवस्था अनुसार बदलिन सक्छ । मान्छेले निश्चित उमेर समुह पार गर्दै गर्दा थुप्रै देखिने आदतहरु थप्दै, त्याग्दै जान्छन् । नदेखिने कैयन गुण अवगुण पनि थप्छन्, गुमाउँछन् । बाँचुन्जेल महत्व राख्ने मुर्त वस्तुसँग मानिस प्रत्यक्ष जोडिन्छन् भने अमुर्त बस्तुसँग मनले सम्वन्ध जोडेको हुन्छ । मनले साँचेका, ठानेका र मानेका सपना पुरा गर्ने जीवित रहँदा नै हो । नत्र मरेर जाँदा सँगै लिएर जानुको विकल्प रहदैन ।

मान्छे मरेर जाँदा के लैजान्छन् ? के छाड्छन् ?

प्रेमकृष्ण श्रेष्ठ ‘कान्छीपुत्र’ कीर्तिपुर



आमाले अन्तिम पटक पृथ्वीलाई उज्यालो छरेर निभ्दा, झमक्क साँझ भइसकेको थियो । आमालाई दागवत्ति दिएर पशुपतिबाट कीर्तिपुर फर्केको यात्रा मेरो लागि निकै कष्टकर थियो । म त्यो संसारमा एक्लै बाँच्न फर्किरहेको थिएँ, जुन संसारमा म आमासँग साढे तीन दशक भन्दा बढी सँगसँगै बाँचिरहेको थिएँ । यात्राभरी जिन्दगीले चुनौति गर्यो, अब के तँ एक्लै बाँच्न सक्छस् ? जिन्दगीको चुनौतिलाई सामना गर्ने ल्याकत नभएर होला, रत्नपार्कमा पुग्दा, अँध्यारोमै वान वेतिर छिरेछु । आर्यघाटले दया गरी फर्काएको मलाई, ट्राफिकहरुले पनि सप्रेम जिन्दगीको दिशामा फर्काइदियो । आमा बिनाको पहिलो पाइला नै मेरो गलत बाटोमा परेको थियो । यसरी पटक पटक बाटो बिराएको त्यो साँझ आमालाई खुब सम्झेँ । आमालाई दागबत्ती दिएर घर आएपछि, मभित्र आएको पहिलो चिन्तन थियो । यो कस्तो संस्कार हो, जन्म दिएकै आमालाई जलाउनु पर्ने, पोल्नुपर्ने, खरानी गर्नुपर्ने । संसारको सबैभन्दा प्रिय ब्यक्तिलाई आफ्नै हातले नष्ट गर्नुपर्ने । पोलिसके पछि अन्त्यमा, एक अँजुली खरानी हात पर्ने, त्यो पनि खोलाको लहरलाई ‘लैजा’ भनेर सुम्पेर रित्तिनु पर्ने । फकिर जस्तो आफ्नै हत्केलालाई हेरेर खुब रोएँ । त्यो सुन्य सुन्य हत्केला एकक्षणको लागि विश्वबिद्यालय भयो र जीवनको पाठ मज्जैले पढाइ दियो । आमाको मृत्युपछि पहिलो पटक आमाको कोठामा प्रवेश गरेँ । आमाको ओछ्यान सुन्य थियो । सिरक भित्तातिर आमा जस्तै गुटमुटिएर पल्टिरहेको थियो । भित्तामा झुण्ड्याएको आमाको तस्विर मलाई हेर्दै निकै रोएको आभास भयो । मैले पनि तस्विरको बुँदसँगै आफ्ना बुँदहरु मिसाइदिए । बाहिर आकास पनि दर्किरहेको थियो । यो झरीको त्रिवेणीमा म निकै भिजेको थिएँ । आमालाई सम्झिरहेँ, सम्झिरहेँ । सम्झेँ, यस्तै जेठको झरी परेको साँझ एक रेडियोमा दिएको साहित्यिक अन्तर्वार्ता, जस्मा मलाई एउटा प्रश्न सोधिएको थियो, आमा के हो ? मैले जवाफ दिएको थिएँ – आमाको बारेमा ब्याख्या गर्नु पर्दा म मौन नै हुन्छु । मेरो मौनतालाई तपाईले जे बुझ्नुहुन्छ त्यही आमा हो । आमाको यो भन्दा सुन्दर ब्याख्या अरु छैन । यदि तपाईको ओठ दुधले नुहाएको छ भने तपाईले आमालाई देवीको रुपमा बुझ्नु हुनेछ भने तपाईको ओठ पानीले नुहाएको हो भने तपाईले आमालाई सामान्य नारीको रुपमा लिनु हुनेछ । अन्तर्वार्तामा सही नै भनेछु जस्तो लाग्यो, अपरिभाषित आमाका धेरै महानताहरु यही साँझमा भेटाएँ । आमाको धेरै याद आयो, यादसँगै आँखा रसाउँदै आयो । चौवालीस वर्षको उमेरमै आमा बिधवा हुनुभयो । जिम्मेवारीमा थियो, सात सन्तान । आधारको रुपमा रहेको थियो, एक काख । सबैभन्दा सानो भएकोले त्यो काख मैले नै ओगटेँ । आमाको छातिबाट सबै सन्तानको जीवन सुरुवात भए पनि अन्तिम पटक छातिको तातो मैले नै पाएकोले म आमाको अलि नजिकै थिएँ, आमाका अरु सन्तान भन्दा र अन्त्यसम्म पनि नजिक नै भएँ । बुबा बित्नु हुँदा, आमाको अवशेष जवानिलाई हेरेर एक काकाले भन्नु भएको थियो रे, मेरी बुहारी, बुहारी भएर बस्दैन । आमाले त्यो बेला खोइ कहाँबाट कुन शक्ति निकालेर, सबै इच्छा मार्नुभयो र एउटा बिशाल अँगालो फैलाएर सात सन्तानलाई बेरिदिनु भयो । त्यही बेला, आमाले बुबाको उन्नाचास उमेर पनि थपेर, त्रियानब्बे उमेरले परिपक्व हुनुभयो । श्रीमती बिना बाँच्नै नसक्ने श्रीमानहरुलाई देखाइदियो कि श्रीमान बिना पनि श्रीमतीहरु बाँच्न सक्छन् । आमाको लागि सन्तान नै सबथोक भयो । आमाको जीवन भन्ने हो भने संघर्ष नै संघर्षको एक चक्र थियो । सुन्दरजलको एउटा गाउँमा आमाको जन्म भयो । सानैदेखि डोको बोकेर जङ्गलमा घाँस दाउरा लिन जानु पर्थ्यो । कहिलेकाँही घाँससँगै डोकोमा हरियो सर्प पनि लुटपुटिन्थे । घाँस टिप्न जाँदा एकदिन एउटा उडन्ते सर्पले झण्डै मारेको कथा सुनाउनु हुन्थ्यो । डोकोले छोपेर बाँचेको तर एक बृद्धालाई टाउकैमा टोकेर मारेको घटना बारम्वार सुनाउनु हुन्थ्यो । भन्ने हो भने हामी आमाले सुनाउनु भएको यस्तै यस्तै कथामा हुर्कियौँ । यस्तै यस्तै संघर्षका किस्ता–किस्तामा, बीस वर्षको कलिलो उमेरमै आमाको बिहावारी भयो । कीर्तिपुरको एक गाउँमा । एक गाउँबाट अर्को गाउँमा सरेर आए पनि निधार त्यही बोकेर आउनु भएको थियो । हत्कोलाका रेखाहरु उहीँ थिए । डोको छुटे तर दुखको पोको छुटेन । सन्तानहरु थपिँदै गए । एक, दुई, तीन …..। सातौ सन्तान भएको केही वर्षमा पिताजीको निधन भयो । काजक्रिया गर्नको लागि आमासँग सुको पैसा थिएन । भएको गहना पनि बेचेर आमाले काजक्रिया गर्नुभयो । आमाको त्यो सेतो संसारलाई सम्झिँदा आज पनि आँखाबाट आँसु तर्किन्छ । त्यो दुखलाई हेरेर नै हामी सबै सन्तानले अठोट गरेका थियौँ, हामी सबै मिलेर भोली आमालाई सुख दिनुपर्छ । सबै सन्तान बडा भए । सबै आआफ्नो ठाउँमा चरित्रवान, शिक्षित र सफल भए । आमाको जीवनमा सुखको दिन पनि आयो । जे होस्, आमाको चार दिनमा, तीन दिन दुखमा बिते पनि बाँकी अन्तिम एक दिन हामीले हँसायौ नै जस्तो लाग्छ, यसैमा सन्तुष्टी जाग्छ । आमाको लागि जे किनेर दिए पनि हामीले काल किन्न सकिनौँ । आमा बिरामी हुनुभयो र सदाको लागि सतहत्तरको उमेरमा यो संसारबाट बिदा लिनुभयो । आमाले जीवनको पनि अनुभव दियो र मृत्युको पनि एक चाङ्ग अनुभव थमाएर गयो । आज आएर मलाई लाग्छ, मृत्यु संयोगहरुको श्रृखला हो । आमा हस्पिटलमा हुनुहुन्थ्यो । श्रीमती कुरुवामा थिइन् । एक सपना देखेँ आमा परेलीभरी आमा उमारेर मलाई हेरिरहनु भएको थियो । सेकेन्ड भन्दा कमको वा त्यो बराबरको त्यो हेराइले मेरो बिपना सारै भारी भयो । सायद त्यो बिदाइको आभास थियो वा अरु केही । मृत्युअगाडि यस्ता संयोगहरु जोडिएर आउँदो रहेछ । किलामा झुन्डिएको सेतो कमिज अरु दिन अनुशासनमै रहने, त्यो दिनमै भुइँमा खस्नु, दुधसँग भात मुछेर खानै लाग्दा आमाको मृत्युको खबर लिएर फोन बज्नु, पिताको नाम बुद्ध थियो र मेरी आमा बुद्धपूर्णिमाकै दिन अस्ताएको कुरा सुनायो भने सायद बिज्ञानले आश्चर्य मानेर जिब्रो टोक्नेछ । तर वास्तवमा भएको त्यही थियो । जिउँदा हुँदा, बिपनाभरि देखेको आमालाई अचेल म सपनामा खासै देख्दिनँ । सुत्नुअघि जति सम्झे पनि सपना खाली नै हुन्छ । जिउँदो हुञ्जेल अथाह प्रेम थियो । खोई, मृत्युपछि चटक्कै माया मार्नुभयो । यसरी बुझेँ, जीवनभरि सत्यमै बाँच्नु भएकी आमाले झुटो सपनामा आएर फटयाइँ गर्न चाहनु भएन । बिपनामा रोएर थाकेका आाँखाहरु सपनामा बिसौनी होस्, चौतारी नै होस् भन्ने शुभेक्षा राख्नु भयो । यो जिन्दगी आमाको पाठेघरबाट सुरु भएर, पाठेघरमै अन्त्य हुने भए कति जाति हुथ्यो । आमाको शरीरभित्रै कतै न कतै त समाधिस्थ हुन पाउँथ्यो । तर यो भौतिक संसारमा त एक मुठी खरानी पनि गुमाउनु पर्ने अवस्था छ । आखिर के रहेछ त यो संसारमा आफ्नो भन्नु ? न आमाको शरीर आफ्नो वशमा छ, न आफ्नो शरीर नै ।



<figure class="wp-block-image size-large"><img src="http://backend.vishwanews.com/wp-content/uploads/2021/07/0CB7165A-9E9F-43D9-88A1-3AF44FE28008-532x800.jpeg" alt="" class="wp-image-26841"/></figure>



 म त्यो बेला धेरै दुखेँ, जव छोरीले आमाको पलङ्गमा पुगेर सिरक ओल्टाइ पल्टाइ हेरी । सिरक मौन थियो । अहिले यतिबेला आमाको तस्विर हेर्दैछु र यो स्वीकार्न अझै पनि गाह्रो छ कि आमा भौतिक रुपमा हुनुहुन्न । आमाको रितो कोठामा पाँच वर्षकी छोरीले बोलाउँदै जानु, खोज्नु, बिछयौना छाम्नु, सिरक पल्टाउनु यो भन्दा दुखदायी पीडा अरु के होला । आमाको मृत्यु भएको छ भनेर भन्न पनि नसकिने, तर आमा दुईचार दिनमा आउनु हुन्छ भनेर झुटो कुरा बोल्न पनि नसक्ने यो भन्दा ठूलो विडम्बना अर्को के हुन्छ ? आकासमा भगवानको एक अदृष्य छाप्रो छ भनेर हुन्छ कि पिलपिल धर्तितिर घोप्टिएर बस्ने ताराहरुलाई देखाएर हुन्छ, आमाको अस्तित्वको कुरा गर्छु । यसरी छोरीको आँसु पुछे पनि, आफैभित्र उम्लिने ‘अव आमा फर्केर आउनु हुन्न’को चेतना भने त्यो बेला निकै भारी लाग्छ । त्यो बेला छोरीको आँसु सुकाएर आफू रसाएँ कि जस्तो लाग्छ । जे होस्, आमालाई हार्दिक श्रद्धाञ्जली ! जहाँ रहनु, सुखी रहनु । भोली मेरो यात्रा पनि त्यहीँ हो । त्यो यात्रामा चालेको पहिलो पाइलामै हजुरसित भेट होस्, भगवानसित मेरो यही बिन्ति छ ।

माँ हार्दिक श्रद्धाञ्जली !

अच्युत सिग्देल, न्युयोर्क



दोन मोन्तेरो स्पेनको प्रख्यात रेष्टुरेन्टका मालिक थिए। चेन रेष्टुरा ज़्यादै लोकप्रिय थियो। “सबै मानव जातिलाई सम्मान गर, सबैलाई सेवा देउ” भन्ने उनको मुलमन्त्र थियो। “रैतिदेखि रँकसम्म रोगीदेखि भोगीसम्म” सबैको बराबर ईज्जत दिनु उनको रेष्टुराँको नारा थियो। उत्तम सेवा र गुणस्तरीय खानाले प्रसिद्धि कमाएको उनको रेष्टुराँ ज्यादै व्यस्त थियो। कामको चापाचापमा उनलाई आफ्नो स्वास्थ्यको बारेमा ध्यानदिने फुर्सद पनि थिएन।



मेसिन त बेला बेलामा मर्मत गर्नु पर्छ मान्छेको शरिरको त के कुरा ? उनलाई हल्का छातीको भित्र पट्टी दुख्न सुरू भएर चर्किदै गईरहेको थियो। भरे जँचाउन जाउँला, भोली जाऔला भन्दाभन्दै एक दिन स्वास फेर्न नै नसकेपछि अस्पताल जचाउन गए। डाक्टरले उनलाई लङ क्यान्सर भएको नतिजा आएको बताए। उनको अनुहार पहेलो भयो। डाक्टरले लामो स्वास फेर्दै उनीसँग पॉच छ महिना मात्र बॉकि रहेको कुरा बताए। सँसार जित्ने उद्देश्य लिएर सफलताको सगरमाथा चढ्दै गरेको मान्छेलाई नियतिले धोका दियो। लाग्यो उनलाई आफ्नै भरोसाको दैवले पनि ढाँट्यो।



उनले गहिरो स्वाश लिए। ऑखा अगाडि आफ्नो बिगत चलचित्र बनेर घुमिरह्यो। आफू छँदै आफूले गरेको कामको मुल्यॉकन र पारख गर्ने अठोट गरे उनले। यतिकै त के मर्नु र हौ। मर्नु अगाडि एउटा गतिलो निर्णय लिनुपर्ने भान भयो उनलाई। आफूले आफैलाई जोख्न र के पाएको र के गुमाएको परिक्षण गर्ने अठोट गरे।



एक दिन भेष र हुलिया बदलेर उनले आफूलाई घरबार बिहिन मागन्तेको स्वरूपमा ढाले। लवज फेरे, मैला लुगा लगाएर आफ्नो रेष्टुरेन्टको भ्रमणमा निस्किए।



पहिलो रेस्टुराको गेटमा नपुग्दै गेटपालेले उनलाई रोके। तिमी जस्ता होमलेस भिखारी यो रेष्टुरामा आउन मनाही छ। दोन मोन्तेरो अवाक् भए । मेनेजरलाई भेट्न अनुरोध गरे। मेनेजर उनको नजिक नै आएन अचकाली गाली दिएर उनलाई त्यहॉबाट भगाइयो।



उनी दोश्रो रेष्टुरामा गए । त्यहाँको सेफले उनलाई तिमी पछाडीको ढोकावाट आए हिजोको बासी पाउरोटी दिन्छु। त्यो पनि तिमीलाई ज़िन्दगीको सबैभन्दा ठूलो गिफ्ट हुनेछ। यो रेष्टुरामा खान त तिमी नुहाएर नयॉ कपडा लगाएर आए पनि पाउने छैनौ भने। यो उच्च घरानीया र खानदानीहरूको ठाउँ हो। तिमी यो रेष्टुराको वरिपरीनै नपर्नु भन्दै उनलाई भगाईयो।



दोन मोन्तेरो जहॉ जहॉ गए उनको रेष्टूरामा उनलाई नराम्रो गाली र अपहेलना खानु पऱ्यो। उनले सबैलाई लेक्चर दिदै तालिममा सिकाएको “सबैलाई सेवा र सम्मान गर” कही कतै लागू नभएको आफ्नै ऑखाले देखे। मानवता मरेको देखेर उनको ऑखाबाट ऑसु आयो। घडीको सुई झै नरोईकन लगातार घोटिई रहँदा उनको मानवता र मानव सेवा पनि मेसिनरी भै सकेको उसलाई भान भयो। सम्भ्रान्तको वाहीवाहीको घेरामा उनको कम्पनीले मानवीय सेवा र सत्कारको सानो ख़्यालसम्म नगरेको उनलाई भान भयो। जुन धरातलमा टेकेर उनी सफल भएका थिए। त्यही भासिएको महसुस हुँदै गयो उनलाई ।



सडक छेउको बेन्चमा बसेर चराचुरूङी र लोखर्कै हेरिरहे । आफूले तालिम दिएको स्टाफबाट यस्तो हर्कतको अपेक्षा थिएन उनलाई। हात समाएर काम सिकाएका भान्सेहरूले व्यवसायिक मर्मलाई भूलेकोमा स्तव्ध बन्दै गए उनी । नजिकै बगैचाबाट ओईलिएको एउटा गुलाबको फूल टिपे। सुगन्ध र सौन्दर्य बिनाको फूलसँगै दॉजे उनले आफूलाई। गतिशील जीवनरूपि रेलले ट्याक छोडेपछिको सम्भावित दुर्घटनाले अत्यास दिलाए जस्तो भयो उनलाई। चिटचिट पसिना आयो। ऑखाको कोश रसाएर आयो । एक थोपा ऑशु थपक्क चुंहियो उनको हातको गुलाबमा। नजिकै रहेको चर्चको ढोकामा फूल चढाएर भने ईश्वर यो सुन्दर शृष्टीको राम्रा रचनाहरूमा पनि कति धेरै कैफ़ियत किन लुकेको हुन्छ हँ?



उनको दिमागमा सहरको सबैभन्दा चलेको अर्को एक रेष्टुरा जहॉ आफ्नो सबैभन्दा नजिकको मित्रवत कर्मचारी थिए। जहॉ हलिउड र फ्रान्सका ठूला ठूला सिनेमा सुटिङ हुन्थ्यो। एक सुन्दर रेष्टुराँका सजावटमा ठूलो लगानि भएको थियो। जसको मेनेजर रोजारीयोलाई सम्झिए। उसकोमा त कम्पनीको मूल्यमान्यता बॉकी रहेको कुरामा उनलाई विस्वास थियो। उनी रोजरियोले चलाउने रेष्टुराँमा गए। उनी कतै नरोकिई सिधै रोजारियो बसेको बारमा गएर सामुन्ने कुर्सीमा बसे। रोजारियोले उनलाई तलदेखि माथीसम्म हेर्यो । दोन मोन्तेरोलाई लाग्यो रोजारियोले उनलाई चिने होला भनेर।



रोजारियोले झ्यालतिर हेर्दै उनलाई तिमी ग़लत ठाउँमा आएछौ भन्यो। दोन मोन्तेरोले अनुनय विनय गरे । म पनि रेष्टूरा मालिक थिएँ। स्टक व्यापारमा सबै चौपट भयो। म बरबाद भएँ । मलाई कमसेकम एउटा ब्रेड भएपनि दिनुस। मैले एक हप्तादेखि खान पाएको छैन। मलाई बचाउनुस म ज़िन्दगीभर तपाईको गुण भुल्ने छैन। अहमताले भरिएको रोजारियो पग्लिएन। उसले दोनलाई खिस्याउँदै भन्यो; “व्यापार गर्न दिमाग चाहिन्छ। दिमाग नहुनेहरू तिमी जस्तै भिखारी हुन्छन्। मेरो साहुजी पनि बेफाल्तुको कन्जुस थियो। स्वॉठ थियो। कुनै जुक्ति र तरिका नै थिएन। यो सबै मैले गर्दा भएको हो । मेरो मालिक एक दुई महिनामा क्यान्सरले मर्दैछ । त्यसपछि यो सारा चेन रेष्टुरा मेरै नाममा हुनेछ। म जतिको योग्य रेष्टुरेन्ट व्यापारी अर्को जन्मने नै छैन। तिमी जस्तो भिखारीको यो रेष्टुरामा कुनै स्थान छैन। तिमी बाहिर निस्किहाल”। उसले पालेलाई आदेशदियो “यस्ता भिखारीहरूलाई मेरो रेष्टुराको आसपास आउन नदिनु”। मोन्तेरोको ऑखा भरि ऑसु भरियो।



दोन मोन्तेरो भाव विव्हल भए। अन्तिममा सहर बाहिर पट्टी एकान्तमा रहेको एउटा भिलेज रिजोर्ट टाईपको सुन्दर रेष्टुरा भ्रमण गर्ने निधो गरे। सायद त्यस दिनको लागि त्यो उनको अन्तिम रेष्टुराँ भ्रमण थियो। उनको मनमा कुनै आशा बॉकि थिएन। मनमनै हदैसम्मको नराम्रो व्यवहार सहन उनले आफूलाई तयार पारे । उनले गेटपालेलाई देखे गेटपालेले नरम भएर अभिवादन गर्यो। मोन्तेरोले सबै ठाउँमा जस्तै व्यथा यहॉपनि बताए। गेटपालेले म्यानेजर बोलाई दिए । म्यानेजर आएर परिचय मागे उनको व्यथा सोधे। एक छिन मोन्तेरोलाई त्यही रोकिन भन्दै म्यानेजर भित्र पसे। मोन्तेरोलाई पटक्कै विश्वास थिएन। उनलाई यहॉ खाना मिल्छ तर उनले सोचेजस्तो भएन म्यानेजरले उनलाई भित्र लगे ठूलो डाईनिङ टेवलमा विभिन्न प्रकारको डिस राखिएको थियो। क्यानडल लाईट सजिएको सुन्दर टेवल तर्फ ईशारा गर्दै मेनेजर म्याटियोले दोन मोन्तेरोलाई बस्न अनुरोध गरे।



यी सबै तिमी र मेरोलागि हो । ल सुरू गर। म पनि तिमी जस्तै बेरोज़गार भएको थिएँ। बाटोमा माग्दै हिड्थे । एकदिन यो रेष्टुरा मालिकसँग मेरो भेटभयो । उनले मलाई भेटभरी खाना दिएर यहि रेष्टुरामा कामपनि दिए। म अहिले म्यानेजर भएको छु। यो समय गतिशील छ । समयले एकै झड्कामा कस्लाई कहॉ पुर्याउँछ थाहा छैन। त्यसैले तिमी हरेस नखाउ सफा भएर भोलिदेखि काम गर्न आउ म तिमीलाई काममा राख्ने छु। ईमान्दारी साथ काम गर। तिम्रो सबै ऋण चुक्ता हुनेछ । म तिमीलाई काम सिकाउँछु। दोन मोन्तेरोको ऑखामा खुसीको ऑशु टल्कियो । खाना खाएर उनी नमस्ते गरेर बिंदा भए। मेनेजरले ढोकासम्म छोडिदिए।



भोलीपल्ट दोन मोन्तेरोले सबै ब्रान्च मेनेजरको मिटिङ डाके । उनी त्यही ड्रेसमा थिए। मिटिङ स्थानमा उनलाई देखेर सबैले नाक खुम्च्याए। सभाहलना सबैको उपस्थितिपछि एकाएक आफ्नो गेटअप फ्याकेर आफ्नो असली रूप देखाए। सबै म्यानेजरहरूको होस उड्यो। म्याटियो बाहेक सबैको जागीर चैट भयो । उनले आफूलाई क्यान्सर भएको धेरै दिन नबॉच्ने भएकोले सही उत्तराधिकारी खोज्न यो सबै गरेको बताए। उनीसँग समय थिएन, राम्रो उत्तराधिकारीको खोजीमा थिए। म्याटियोलाई उनले आफ्नो वील (वारिस) हस्तान्तरण गरे। सबै श्री सम्पति र रेष्टुराहरू म्याटियोको हुने भयो। रोजारियो लगायतका म्यानेजरहरू सबै बेरोज़गार भए। दोन मोन्तेरोलाई मर्नुपूर्व एक गतिलो निर्णय लिन पाएकोमा गौरव महसुस भयो। तथास्तु !

दोन मोन्तेरो !

अच्युत सिग्देल, न्युयोर्क



ब्राम्हणको कुलमा जन्मदैमा ब्राम्हण हुदैन। गुरू द्रोणाचार्यको गुरूकुलमा कौरव, पाण्डवसँगै उनका सुपुत्र अस्वत्थामा पनि शिक्षा लिन्थे। बिशिष्ट शिष्य बिध्यावारिधि वा एक्सीलेन्सी भने अर्जुनले मात्र पाए।



एकदिन धनुर्विद्याको परिक्षा थियो। सबैलाई धनुषवाण बोकाएर गुरू द्रोणाचार्यले एकान्त जंगल भित्रको ठूलो पीपलको रूख भए ठाउँतिर लिएर गए । रूखमा निशानाको लागी चराहरू बनाईएको थियो। द्रोणाचार्यले आफ्ना शिष्यहरूलाई सम्झाए; “तिमीहरूलाई एक एक वाण दिईनेछ। चराको आखॉमा तारो हानेर चरा खसाल्नु पर्नेछ। ल लाईनबद्द भएर धनुषबॉण सिधा गर“ । सबैले आ-आफ्नो धनुषवाण लिएर पोजिसन तयार गरे। गुरूले एक एक गर्दै सबैलाई सोधे; “तिमीहरूले के देख्यौ” ?



पालैपालो सबैले जवाफ थिए। युधिष्ठिरले भने - ‘मैले चरा र पीपलको बोट देखें’। दुर्योधनले कड्कदै भनें - ‘दाजु ! यस्तो जँगलमा एउटा रूख र चरामात्र देख्नुभयो ? यहॉ हेर्नुस् धेरै रूखहरूको बीचमा एउटा ठूलो पीपलको बिशाल बृक्ष छ। त्यसको धेरै हॉगामा चराहरू छन्। छिटो आज्ञा पाउँ गुरूदेव, म एकै पटकमा खसाली दिन्छु’। प्राय: सबैको उत्तर एउटै थियो। अन्तिममा द्रोणाचार्यले अर्जुनलाई सोध्नुभयो; “अर्जुन तिमीले के देख्यौ” ? अर्जुनले उत्तर दिए । “गुरुदेव मैले त चराको ऑखा मात्र देखें”। द्रोणाचार्यले पुन: प्रश्न गर्नुभयो; “अर्जुन भन चराको रंग कस्तो छ?” अर्जुनले भनें “गुरूदेव मैले चराको रंग देखेको छैन”।



गरू द्रोणाचार्यले सबैलाई रोक्दै भन्नुभयो; “हेर शिष्यहरू तिमीहरू सबै निपुर्ण छौ। मलाई थाहा छ, तिमीहरू सबैले चरा खसाल्न सक्छौ। मात्र फरक यो हो कि- अर्जुन आफ्नो कामप्रति पुरा लगाव राख्छन । मन केन्द्रित छ । उनी सर्वश्रेष्ठ शिष्य हुन। यो परि़क्षा बौद्धिकताको थियो । उनी अव्वल प्रमाणीत भए”।



दुर्योधन मुर्मुरिए, क्रोधित बने। अश्वस्थामालाई जलन भयो। उनले बाबुलाई भनें; “बुबा म हजुरको आफ्नै छोरा र पूर्णकालिक शिष्य। अव्वल शिष्यको पदवि मैले पाउनु पर्छ । यो मेरो हक़ हो”। द्रोणाचार्यले जवाफ दिए; “शिक्षा, राजनीति र व्यापारमा जो सर्वज्ञान सम्पन्न छ। दक्षता प्रमाणीत हुन्छ । उ नै सही हकदार हुन्छ। बाउ छोराको नातामा अवस्य अर्जुन भन्दा तिमी मसँग नजिक छौ तर दिक्षामा उ नै सबैभन्दा दक्ष हो । त्यसैले मैले सबै युद्द यन्त्रहरूको शिक्षा, दिक्षा अर्जुनलाई दिनु पर्छ”।



वर्तमान समयमा सम्पूर्ण आणविक हतियारको रिमोट अमेरिकाले आफ्नो नियन्त्रणमा राखे जस्तै द्रोणाचार्यले सम्पुर्ण हतियारको कौंशल अर्जुनलाई दिए । जसरी द्रोणाचार्यले एक असल गुरूको सही धर्म निवारण गरे त्यसै धृतराष्ट्रले कुल धर्म निभाई दिएको भए महाभारत हुने थिएन। संसारका सबै बतण्डहरु स्वधर्म र मर्यादा कायम नराख्दा भएका छन् । जर्मनीले मानवीय धर्म निभाएको भए न त विश्व युद्द हुन्थे । गलतलाई रोक्न सकेको भए न त गणेशमान बिवादित हुनुहुन्थ्यो नत कृष्ण प्रसादमाथि अन्तरघात हुन्थ्यो। समाजका असंगतिहरु गलतलाई नजरअन्दाज गर्दा भएका छन् ।



केपी ओलीका छोराहरू अस्वत्थामा बनेर द्रोणाचार्यलाई परिवन्दमा पारेको देख्दा होस् वा पौत्र - पुत्री प्रेममा धृतराष्ट्र बनेका प्रचण्डलाई हेर्दा होस। जो सुकै कुलमा जन्मेपनि ब्रह्मज्ञान बिनाको खोटी दिमागलाई ब्राम्हण पद दिए मृतात्माले मन, बचन र कर्मलाई अपवित्र बनाई नै रहने छ। देश अस्थिरता तर्फ गईरहने छ।



तसर्थ; जो जुन काममा निपुर्ण छ उसलाई त्यो काम दिऔ। महावीर पुन आविष्कारको ब्राम्मण हुन। उनको ब्रह्म मन मस्तिष्कमा आविष्कार छ। उनी आविस्कार र प्रयोगका ब्रम्हज्ञानि हुन । डा केसी मानव सेवाका ब्राम्हण हुन। सन्दुक ऑखा उपचारका ब्राम्हण हुन। भगवान कोईराला मुटू रोगका ब्राम्हण हुन। के उनीहरूको सन्तानले सोही पेशामा ब्रम्हज्ञान पाउने छन् ? अवस्य छैनन्। यसकारण कुनै पनि ब्राम्हण पुत्र मात्रै ब्राम्हण हुदैनन् । तथास्तु !

स्वधर्म, सत्कर्म र ब्रम्हज्ञान

संस्कृत के हो ? योग कहाँबाट आयो ?

काठमाडौं । नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी शर्मा ओलीले सोमबार आफ्नो पार्टीका वरिष्ठ नेता माधवकुमार नेपाल, कांग्रेस सभापति शेर बहादुर देउवा र माओवादी केन्द्रका अध्यक्ष प्रचण्डविरुद्ध तुच्छ टिप्पणी गरेका छन् । ७०औं मदन भण्डारी जयन्तीको अवसरमा सोमबार बालुवाटारमा आयोजित कार्यक्रममा उनले माधवकुमार नेपाललाई प्रचण्डको एक मामुली कार्यक्रता मात्र भएको आरोप लगाए । उनले नेपाल प्रचण्डको पुच्छर मात्र भएको समेत टिप्पणी गरे । 



लाजसरम पचेको, अराजक, अनुशासनहीन र इमान नभएको भन्दै उनले नेपालविरुद्ध विषवमन गरेका हुन् । हालै नेपालले आफुलाई ओलीले प्रधानमन्त्रीको प्रस्ताव आएको बताएकोतर्फ इंिगत गर्दै प्रधानमन्त्री समेत रहेका ओलीले यस्तो मान्छेलाई प्रधानमन्त्रीमा प्रस्ताव गर्न आफुलाई बहुला कुकुरले नटोकेको बताए । उनले प्रचण्डलाई मान्छे मारेर आएको भन्दै आलोचना गरे । 



तर, उनले विगतमा प्रचण्डका विश्वासिला केही कार्यक्रतालाई भने काखी च्यापेका छन् । उनले नेपाली कांग्रेसलाई भने प्रचण्डपथमा लागेको आरोप लगाए । उनको यो आरोपलाई भने कांग्रेसले अशोभनीय टिप्पणी भनेको छ । विगतमा स्वास्थ्य मिल्दा प्रचण्डसँग टासिएको सन्दर्भ सम्झाउँदै कांग्रेस प्रवक्ता विश्व प्रकाश शर्माले प्रधानमन्त्रीले अशोभनीय अभिव्यक्ति दिएको बताए । उनले सर्वोच्च अदालततर्फ समेत आलोचना गर्न भ्याएका छन् ।

बिचार

Vishwa Sandesh Newspaper Inc.

Address

Address (USA):

Address (Nepal):

Contact Information

Email:

Phone: